Boven in de Spiegelzaal van het Burgerweeshuis schijnt via grote ramen zonlicht naar binnen. Sam kent deze ruimte goed. Hij en de anderen van Droom Dit – een ‘poëtische Nederindiepop-groep’ aldus 3voor12 – eten hier voorafgaand aan optredens in Burger. En dat waren er nogal wat de afgelopen maanden. Hoewel vier van de zes bandleden in Enschede wonen, waaronder Sam, voelt het Burgerweeshuis voor Droom Dit als thuis. (Waar hoorden we dat toch eerder?)

‍

Het leven na Burger

‍

Als Sam thuis is, dan is Pien op bezoek. Ze stond hier op het podium in een vorig leven, toen ze nog zangeres was. Tussen 2007 en 2013 bracht ze drie synthpopplaten uit. Pien: ‘De zaal heeft een laag plafond toch? Ik herinner me Burger als een fijne, intieme plek. Hier vind je die oude poppodiumcultuur nog.’ Inmiddels werkt ze als head of bookings bij concert- en evenementenorganisator Friendly Fire. Vanuit die rol onderhoudt ze warme contacten met Burger. Dus ja, ze kent het hier, maar zo kent ze alle poppodia.

‍

‘Ik houd de partijen om ons heen verantwoordelijk voor de goede dingen die ons overkomen’

‍

Pien is aangeschoven voor Sam, want we gaan het vandaag hebben over ‘het leven na Burger’. Nog geen jaar geleden rondde Droom Dit het Burger Beurs-jaar af en inmiddels… Nou ja, inmiddels is alles anders. Droom Dit is doorgebroken. Hoe hebben ze dat voor elkaar gekregen? Sam: ‘Ik houd de partijen om ons heen verantwoordelijk voor de goede dingen die ons overkomen. Dat is namelijk hoe het afgelopen jaar heeft gevoeld: veel dingen zijn ons overkomen.’ Waar hij meteen aan toevoegt: ze hebben ook hard gewerkt, hij en de andere bandleden.

‍

Een jurk om mijn huid

‍

Het Droom Dit-team bestaat naast Burgerweeshuis uit productiehuis Brut, distributeur Great News, ​​marketingbureau Boemklap Industries en boeker Friendly Fire. Vooral dat laatste is opvallend. Welke beginnende band kan nou zeggen dat ze getekend zijn door Friendly Fire, samen met Mojo toch het voornaamste boekingsbureau in Nederland. Is dat geluk? Een speling van het lot? Pien denkt even na – ‘Hmm’ – en zegt dan: ‘Natuurlijk, het gebeurt vaak genoeg dat hele goede artiesten niet de juiste kansen krijgen. Aan de andere kant: Droom Dit was meteen erg goed. De songs waren goed, het was live goed.’

‍

‘Ik zag meteen dat je starpower hebt’

‍

Dit filmpje van de Overijsselse Ambassade zette haar op het spoor. Ze ‘scankeek’ het op de achtergrond, terwijl ze bezig was met ander werk. Maar toen ze Sam bevlogen hoorde zingen – ‘Ik wil een jurk om mijn huid / Ik wil een bruid zijn’ – legde ze haar andere werk neer. Pien leunde achterover en ging er eens goed voor zitten. Over dat moment zegt ze nu, terwijl ze naar Sam kijkt: ‘Ik zag meteen dat je starpower hebt.’ Sam lacht en balt zijn vuisten: ‘Yes!’ Pien: ‘Veel jonge artiesten bewegen zich op een manier waarop ze denken dat ze zich moeten bewegen. Jij niet, jij gaat op in je muziek. Voor het publiek is dat fijn, zij kunnen dan ontspannen en meegevoerd worden.’

‍

Eerst de Popronde

‍

Over de teksten van Droom Dit zegt ze: ‘Die zijn open, bijna pijnlijk open. Sam was echt aan het vertellen. En niet dingen aan het herhalen die hij om zich heen heeft gehoord, zoals beginnende artiesten vaak doen.’ Ze denkt even na, om dan te concluderen: ‘Het voelde geïnspireerd. Veel dingen kun je ontwikkelen, maar iets als inspiratie en zeggingskracht: dat is er of niet. Wat betreft de arrangementen zag ik ruimte voor verbetering. Dat kon professioneler en verfijnder, maar dat is nu al gefixt.’ Sam balt opnieuw zijn vuist. ‘Yes! Mooi, mooi.’

‍

‘We hadden de best mogelijke indruk achtergelaten en ze had het allemaal gezien’

‍

Kort nadat Pien het filmpje had gezien, spraken Sam en Pien elkaar tien minuten. Tijdens het Booster Festival in Enschede was dat, een soort speeddate. Sam: ‘Shit, dacht ik, dit gesprek komt te vroeg. We waren nog niet klaar voor Friendly Fire. Pien zei dat we eerst de Popronde moesten doen, dat snapte ik.’ Aan het einde van het gesprek vroeg Sam of ze die avond wilde komen kijken bij het optreden van Droom Dit. Toen de show begon liet Sam zijn ogen door de zaal glijden. En ja hoor: ze was er. Sam: ‘En aan het einde stond ze er nog steeds! We hadden de best mogelijke indruk achtergelaten en ze had het allemaal gezien.’

‍

Een juichmoment

‍

Daarna ging het snel. Droom Dit werd geselecteerd voor de Popronde en speelde op Oerol. Op de laatste dag van het festival – Sam en de andere bandleden zaten al op de boot – kregen ze een mailtje van Pien. ‘Zullen we het maar gewoon doen?’ schreef ze. Sam herinnert het zich nog heel goed: ‘Het was echt een juichmoment, we hebben meteen champagne besteld op de boot.’ Pien lacht: ‘Dit heb je me helemaal niet verteld!’ Sam, die nu ook lacht: ‘Dat zou toch sneu zijn om te zeggen? Nu kan het wel. We waren euforisch toen! Het voelde als weer een grote stap.’

‍

‘Kijk naar Eefje de Visser. Dat was ook niet meteen raak’

‍

Na de Popronde in het najaar van 2023 volgde Noorderslag begin 2024. Droom Dit speelde in een kleine zaal met een laag plafond. Sam, verwijzend naar de zaal van Burger: ‘Dat voelde dus vertrouwd.’ Na afloop schreef 3voor12: ‘Wat een verpletterende band!’ De kop van het stuk: ‘Droom Dit verdient droomdoorbraak.’ De festivals stonden daarna in de rij: Valkhof, Dauwpop, Best Kept Secret, Wilde Weide. ‘We hebben elke week gespeeld, vaak meerdere keren. De zomer was te gek.’

‍

Een slow climb

‍

Nu – het gesprek vindt eind november plaats – staat Droom Dit aan de vooravond van een nieuwe fase. Begin volgend jaar verschijnt hun debuut: Het Hart Bestaat Niet En De Rest Ook Niet. De toekomst van Sam en zijn band ligt open. Een beslissend moment, nu moet het gebeuren? Pien schudt haar hoofd. ‘Nee, nee, er zijn meerdere wegen. Kijk naar Eefje de Visser. Dat was ook niet meteen raak. Tot Bitterzoet, toen ging het ineens hard. Het is maar één procent die in een keer van nul naar honderd gaan. Voor de anderen is het een slow climb. Neem Wies of Personal Trainer, die zijn echt niet begonnen met Paradiso grote zaal.’

‍

‘Ik vind het niet erg om eventjes in een antikraak-woning te wonen’

‍

Sam luistert aandachtig, terwijl hij dromerig voor zich uitkijkt. Als Pien klaar is, zegt hij: ‘Dit soort uitspraken geven me rust, want de artiesten die Pien noemt staan op een plek waar wij heen willen. Ik moet niet vergeten dat ik pas 23 jaar oud ben. Ik vind het niet erg om eventjes in een antikraak-woning te wonen. Ik wil gewoon muziek maken, zo lang ik dat kan doen zonder te veel compromissen is het al lang goed. Als uiteindelijk blijkt dat het tien jaar duurde, dan sta ik alsnog op mijn dertigste in de grote zaal van Paradiso.’ Pien: ‘Eerder is mijn doel. 'Vijfentwintig, zesentwintig.’ Sam: ‘Is goed!’ Hij lacht maar weer eens.

‍

Geen plan B

‍

En toch, geeft Pien toe, in haar business zit een survival of the fittest-element. Ze geeft haar eigen muziekcarrière als voorbeeld. Zelf is ze nooit groot genoeg geworden om van de muziek te leven. Zo rond haar dertigste had ze er genoeg van. Pien: ‘Ik had toen vijftien jaar spelen en repeteren in de benen zitten. Ik had veel gezien en gedaan. De rol van front person lag me niet altijd. Ik was niet graag het middelpunt en hield niet van interviews en fotoshoots. Ik houd van backstage en achter de schermen. Daar kan ik nu echt van genieten.’

‍

‘Er is geen recept om een succesvolle muzikant te worden’

‍

Wat moet Droom Dit doen om ervoor te zorgen dat ze over tien jaar nog spelen? Sam gaat rechtop zitten en draait zijn stoel een kwartslag, in de richting van Pien. Die zegt: ‘Het is voor iedereen anders. Er zijn artiesten die hoe dan ook doorgaan, soms met een side hustle. Die hebben geen plan B, willen dat ook niet. Maar er zijn er ook bij zoals ik die na tien jaar zeggen: ik heb verteld wat ik wilde vertellen, nu is het klaar. Er is geen recept om een succesvolle muzikant te worden. Behalve dat je intrinsiek gemotiveerd moet blijven. Het vuur moet blijven branden.

‍

De volgende stap

‍

Sam leunt weer achterover, hij lijkt opgelucht. Alsof hij wil zeggen: o, maar dan komt het wel goed. Hij knikt desgevraagd: ‘Ja! Want voor mij is het dit en anders niks.’ En als het niet lukt? ‘Dat weet ik dus niet!’ Ineens een stuk ernstiger: ‘De afgelopen maanden maakte ik me zorgen. In de zomer gingen we zo namelijk.’ Hij houdt zijn vlakke hand schuin omhoog. ‘Nu is het festivalseizoen afgelopen en is de lijn afgevlakt. Het 3voor12-stuk over onze show op Noorderslag en de ontwikkelingstrajecten liggen achter ons. De volgende stap moeten we zelf zetten en dat is best eng. Maar onze nieuwe plaat verdient het om bij de juiste mensen terecht te komen.’ Hij buigt zich naar het opnameapparaat op tafel. ‘7 februari! Droom Dit in het Burgerweeshuis.’

‍

Fotografie: Isabelle Renate la Poutré

Interview: Job Hulsman